در بخش رادیولوژی، یکی از آن اتندینگ‌های متفاوت را ملاقات کردم. میان‌سال بود. لاغر. قدش بلند. موهایش کم‌پشت.
روز اول که آمد، به جای این‌که مثل همه به سراغ لپ‌تاپ و پروژکتور برود، چند تا لایت باکس آورد. یک سری کلیشه رادیوگرافی را از لابه‌لای کارتن‌هایش بیرون کشید. می‌گذاشت روی لایت‌باکس‌ها و توضیح می‌داد.
داشت نمای Coffee bean را در Volvulus توضیح می‌داد. کلیشه‌ی بعدی را گذاشت. گفت از یک دانه‌ی قهوه با X-Ray عکس گرفتم. این شکلی می‌شود. برای همین به آن نما، Coffee Bean می‌گویند.
روشش برایم جالب بود. خیلی راحت درس می‌داد. زور نمی‌زد. آرام بود.
پایان آن روز نیز گفت: امتحان واقعی را جامعه از پزشک می‌گیرد.
این حرفش خوب در ذهنم جا خوش کرد.
آن زمان، هنوز کووید-۱۹ وجود نداشت.
اما حالا کووید آمده است.
آمدنش، بسیاری از ضعف‌های آموزشی ما را پررنگ‌تر ساخت و آن‌ها را که کمی پنهان بودند، آشکار کرد.
آن‌قدر که هیچ‌وقت به اندازه‌ی زمان کنونی، این حرف فاینمن برایم ملموس نبود:
