استرس – یک همراه احتمالاً همیشگی در بالین

3 کامنت در نوشته «استرس – یک همراه احتمالاً همیشگی در بالین»

1. سارا سارا 8 امتیاز

   ۱۷ مرداد ۱۴۰۴ در ۰۲:۱۵

   در بخش عفونی، اینترن کشیک بودم. به علت کمبود رزیدنت عفونی، رزیدنت‌های داخلی چند روز در ماه، عفونی را هم کاور می‌کردند. رزیدنت‌های آن روز یکی رزیدنت داخلی و دیگری رزیدنت رادیوانکولوژی بود. تایم اورژانس من درست همزمان با تایم اورژانس رزیدنت رادیوانکولوژی بود.
   رزیدنت رادیوانکولوژی گفت که کسی حق ندارد به او بگوید عفونی را هم کاور کن. وقتی بیمار‌ اولین ویزیت اورژانس آمد و بهش زنگ زدم، رفتار خیلی بدی باهام داشت و گفت من عفونی رو کاور نمیکنم. به سرپرستار اورژانس اطلاع دادم.
   فکر نمیکردم تصمیم‌گیری اینترنی مثل من برای بیماری که در شهرستان پزشک عمومی و حتی متخصص او را دیده، درست باشد. مهر من هم قابل قبول نبود. در آن موقعیت نمیدانستم اخلاق و قانون چه می‌گویند.
   سرپرستار گفت به استاد زنگ بزن. در طول کشیک به استاد زنگ زدم. بعضی بیمارها را همین طوری گفت بستری نکن (علل آن طولانیست که چرا اینطور میگفت و شاید کمی غیرقابل گفتن).
   هیچ چیز نخوردم، بابام شب برایم ساندویچ خریده بود، نزدیک سه ساعت در حیاط منتظرش نگه داشتم. کلا یادم رفته‌بود زنگ زده که برایت غذا آورده‌ام. شرمنده‌اش شدم. گرفتم گذاشتم پاویون زود برگشتم.
   در مورد یکی از مریض‌ها استاد فقط گفت ولش کن. رزیدنت گفت وظیفه‌ی تو است به من ربطی ندارد. حس بدی از رفتن اون مریض از اورژانس داشتم. مشکلم رو به سوپروایزر اورژانس گفتم. به استاد طب اورژانس گفتم، گفتند flight بده به بیمارستان دیگه. به اتاق بیمار رفتم. نتوانستم هیچ حرفی بزنم. به اینترن اورژانس گفتم. گفت باشه من فلایت میدم. اصلا نمیدونستم دارم چیکار میکنم. نمیدونستم چه فرقی از نظر اخلاقی بین فلایت دادن شخص خودم و سفارش فلایت دادن هست. فقط من نباشم که راستش رو به مریض نمیگه.
   همین طوری گذشت. شانس آوردم مریض‌های دیگه عمدتا سلولیت داشتن. تا اینکه ۱۱ شب شد و استاد خوابید. مریض‌ها موندن. ازشون خجالت میکشیدم که تا ساعت نه صبح فردا علاف بمونن. همین جوری تو اورژانس نشسته بودم داشتم فکر میکردم که سوپروایزر شیفت اومد. گفتم این سوپروایزر کل بیمارستانه بذار بهش بگم مریضا موندن. به رزیدنت هیچی نگفت. هیچ کاری نکرد. نفهمیدم چرا. همون لحظه رزیدنت اومد. سوپروایزر بهم گفت برو دنبالش مریض رو بهش نشون بده. رفتم دنبالش وسط اورژانس داد زد. کل اورژانس بهم نگاه میکردن. رفتم استیشن یه دفعه دیگه ترکیدم گریه کردم. سوپروایزر اورژانس و بیمارستان از در پشتی بردنم حیاط. گفتن گریه نکن اسمت رو به عنوان اینترن نمونه به استادت معرفی میکنیم. تو قراره دکتر بشی، همه ازت حساب ببرن. برام حساب بردن همه یا اسم دکتر اصلا مهم نبوده و نیست. فقط بهشون گفتم من تو این خرابه رزیدنت نمیشم. منشی گفت اینترنای دیگه شرح حال رو مینویسن میرن برای چی میمونی منتظر تعیین تکلیف مریض.
   بعدش که برگشتم رزیدنت رضایت داد اومد مریض رو دید.

   من تو یه بخش دیگه شرایطی رو که تجربه کردم که به رزیدنت زنگ زدم که مریض رو گزارش بدم، بهم گفت فلایت بده. یه کودک ۴ ساله با اتوراژی دوطرفه و تب بود. قبل عید که همه جا تعطیله. گفت قبلش اثر انگشت بگیر که با رضایت شخصی بره. و من اونقدر مستاصل بودم و براش کاری نکردم که واقعیت رو بهش گفتم. مریض با اینکه واقعیت رو فهمید اثر انگشت زد رفت. میخواستم فقط محو بشم. کاش خودم براش دارو مینوشتم. کاش به رزیدنت اطلاع نمیدادم. کاش خودم توانمند بودم در این مورد.
2. علی اکبر امیدواریان 4 امتیاز

   ۱۸ تیر ۱۴۰۴ در ۰۱:۰۶

   ساعت ۲ ظهر اومدم بیمارستانی که کشیک بودم.
   رزیدنت گفت توی این کشیک فقط‌ یک کار رو نکن
   اگر رفتی تریاژ بدون اجازه استاد از بیمار رضایت شخصی نگیر که بره خونه
   همین

   چند دقیقه بعد، بعد از وارد کردن مشاوره ها و نوشتن خلاصه ها از تریاژ زنگ زدن. به رزیدنت گفتم و رفتم تریاژ.
   دختر ۸ ساله با آبسه دندان و تورم صورت.
   مادر گفت چیکار کنیم؟ گفتم باید بستری بشه.
   گفت غیر از بستری چه راهی داریم؟ گفتم برو عفونی اطفال ببیندش. و تشکر کرد و رفت.

   رفتم پاویون. رزیدنت زنگ زد که مریض چی شد؟ گفتم رفت. گفت چیییی؟ رفت؟ مگه نگفتم که….
   دیگه نمیشنیدم چی میگه. قطع کرد.

   ۱۰ دقیقه نشد که زنگ زد و گفت برو بخش جراحی اطفال کارت دارن. سه تا ورودی اشتباهی رو تا طبقه ۴ رفتم بالا تا بالاخره رسیدم به جراحی اطفال.
   البته که مسیر بخش رو قبلا کاملا بلد بودم.

   توی پله های ورودی آخر، ناامید از دست خودم داشتم فکر میکردم این گیج بودن و خرابکار بودن با اون شخصی که من میخواستم بشم خیلی فرق داره.

   کارهای بخش رو که کردم برگشتم پاویون
   رفتم سر کیفم و دیدم ناهاری که از خوابگاه گرفتم هنوز توی کیفمه

   آوردمش بیرون و شروع کردم به خوردن. احساس میکردم توی سلول های بدنم توان جدیدی رو لمس میکنم‌.
   یواش یواش جون گرفتم. یادم اومد از دیشب ساعت ۱ تا الان هیچی حتی آب هم نخوردم.
   دیشب هم بخاطر آماده کردن مورنینگ صبحم، کلا ۲ ساعت تونستم بخوابم.
   حس میکردم بخش هایی از ذهنم داره فعال میشه که به کل خاموش شده بوده.
   یخورده به خودم حق دادم.
   ولی الان خیلی ترسیدم. کاش آدم توی این شرایط بیهوش میشد. آدمی که راه میره و حرف میزنه و مینویسه، ولی بیشترِ مغزش خاموش شده خیلی ترسناکه.

   همه اینها از کشیک دیروز بود و من از طرفی امیدوارم خطاهایی که داشتم بخاطر بی‌خوابی و گرسنگی بوده باشه و نه ناتوانی مطلق خودم.، و از طرفی از اون خودم که توانایی فکر کردنش رو از دست داده بود به شدت ترسیدم.
   1. امیرمحمد قربانی 29 امتیاز

      ۱۸ تیر ۱۴۰۴ در ۱۶:۴۱

      سلام علی اکبر جان.

      امیدوارم الان فرصت این پیش اومده باشه که استراحت کرده باشی و مهم‌تر از اون، آروم‌تر شده باشی. دو تا مسئله برای من الان معلومه: اولی اینکه بی‌شک تو ناتوان مطلق نیستی و دوم اینکه همه ما در این شرایط فکر کردنمون مختل میشه. تمام دنیای مدیریت استرس همینه. اینکه بتونیم در این شرایط کمی کنترل رو به دست بگیریم.
      می‌فهمم که ترسیدی و این حس ترس کاملا قابل انتظار هست و برای من این رو میگه که تو مسئولیت‌پذیری بالایی داری که الان این حس سراغت اومده. قاعدتاً کسی که این مسئولیت‌پذیری رو نداشت، اصلا براش مهم نبود.

      و این داشته‌ی ارزشمندی هست.

      سخت هست. اما بهتر میشه این شرایط مدیریت استرس. یاد میگیریم حتی با وجودش ادامه بدیم و کمی کنترلش بکنیم.

      یه پیشنهاد کوچیک هم این مواقع دارم. میدونی تو بیمارستان شاید عملی‌ترین راه این باشه که بگم برو یه گوشه و ریکوردر موبایل رو فعال بکن و شروع بکن ضبط کردن صدای خودت و کل ماجرا و تمام چیزی که تو ذهنت هست رو تعریف کردن. لازم نیست گوش بدی. فقط بگو هر چی که هست. بعدا اصلا پاکش بکن. کلمات وقتی در ذهن میچرخن و کلمات وقتی مکتوب میشن، خیلی متفاوتن. مشکل شکلش عوض میشه. حالا نمیشه اون شرایط مکتوب کرد. اما میشه صحبت که کرد. صحبت کردن یک حالت بینابین هست و باز هم از اون فضای اضطرابی (که علت ترس نامشخصه)، تو رو به ترس (که علتش مشخصه) یا حتی به بیم (specifict ترین نوع ترس) نزدیک می‌کنه (ما بیمه در مورد یک چیز خاص می‌کنیم دیگه، نه؟). ترس میشه من می‌ترسم رزیدنتم کشیک اضافه بزنه،‌تجدید بخشم بکنه، به استاد بگه یا … این موقع، این حالت‌ها برای آدم استرس میارن. اما اضطراب اینه من حالم بده ولی نمیدونم چرا و این احساس‌ها از کجاست و فقط یه حس استرس دائم دارم که نمیتونم به یک سری علت خاص هم ربطش بدم.

      در این مواقع در بیمارستان، اگه بتونی از فضای اضطراب به فضای ترس حرکت بکنی، و از اون بهتر به بیم، خیلی خوب میشه.