اکنون با سه بعدی که تقلا با آن‌ها استرس ایجاد می‌کند، آشنا شده‌ایم. به دو شکل دیگر نیز می‌توان این دسته‌بندی را ادامه داد تا ذهن‌مان در برخورد با این موضوع منظم‌تر گردد.
اولی یک طبقه‌بندی قدیمی (برای سال ۱۹۸۸) اما همچنان مفید برای استرس‌های دوران دستیاری است. یک دستیار، در سه سطح استرس را تجربه می‌کند: شخصی، حرفه‌ای و موقعیتی. در نتیجه باید برای مدیریت استرس در این سه سطح تلاش شود تا کارایی فرد مختل نشود.
استرس شخصی (personal stress) در مسائل شخصی فرد به وجود می‌آید. مسائل مالی و روابط او با شریک عاطفی‌اش از این قبیل هستند.
استرس حرفه‌ای (professional stress) به شکل کلی مرتبط با حرفه‌ی پزشکی است. این استرس لزوماً منفی نیست و اگر درست مدیریت شود می‌تواند از جنس eustress باشد و مشوق او برای یادگیری بیشتر. مثلاً این‌که فرد تا حدی استرس این را داشته باشد که به اندازه‌ی کافی نمی‌داند.
استرس موقعیتی (situational stress) نیز بستگی به آن موقعیت خاص دارد. مثلاً دستیاری که برای بارهای نخست قرار است یک پروسیجر را انجام بدهد، استرس موقعیتی را تجربه می‌کند یا دستیاری که در این کشیک خاص تعداد زیادی بیمار بدحال دارد.
از نظر زمانی نیز می‌توانیم استرس را در سه دستهٔ حاد، موردی و مزمن طبقه‌بندی کنیم.
شما به این محتوا دسترسی ندارید
برای مشاهده وارد سایت شوید
ترتیبی که مدرسه پزشکی برای مطالعهٔ مجموعه درس «مدیریت استرس» پیشنهاد می‌دهد، به صورت زیر است:
عوامل تشدیدکننده/ایجادکنندهٔ استرس در محیط پزشکی
برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید
