فرض کنید که یک آقای جوان ۳۴ ساله را به بیمارستان آورده‌اند. سابقه‌ی بیماری خاصی ندارد. فقط قبلاً در یازده سالگی، آپاندکتومی شده است.
اکنون چند روز است که تب دارد. صبح امروز به همسرش گفت که ادرارش تغییر رنگ ادرار داده و در نهایت اکنون خانواده‌اش به خاطر کاهش هشیاری و گیج شدن، او را به اورژانس آورده‌اند.
از آن‌جایی که در هنگام کاهش هشیاری، بررسی علائم تحریک مننژ دقت کافی ندارد، بلافاصله کشت خون ارسال و آنتی‌بیوتیک – ونکومایسین و سفتریاکسون – با شک به مننژیت شروع شد.
سی‌تی اسکن انجام شد که دو ناحیه‌ی مشکوک با تغییر دانسیته نیز به چشم می‌خورد. نمی‌شد قطعی گفت. نیاز به MRI بود. اما در هر صورت، به خاطر این‌که نکند یک توده مثل آبسه باشد، LP انجام نشد.
در جواب آزمایش اولیه، کراتینین نیز کمی بالا بود و حدود ۱/۸ میلی‌گرم در دسی‌لیتر بود.
چه کارش بکنیم؟
از این دست بیماران کم نیستند. می‌توانیم اسمشان را بیمار با new multi-organ involvement بگذاریم (منظور از چند ارگان، بیشتر از یک عضو است).
اگر در فهرست کتاب‌های طب داخلی و کودکان و طب اورژانس نگاه بکنیم، حداقل در حد جستجوی ما، فصلی پیدا نمی‌کنیم که رویکرد تشخیصی به این بیماران را فرا بگیریم.
برای رویکرد به این بیماران نیز، مجدداً به سراغ یکی از رویکردهای مطرح‌شده توسط دکتر علی بیداری که در درس «رویکرد بالینی به شکایت جدید در بیماری مزمن» از ایشان نام بردیم، خواهیم رفت.
ادامه‌ی این نوشته و تمرین آن، فقط برای آن‌هایی نمایش داده خواهد شد که تمرین درس قبلی یعنی «رویکرد بالینی به شکایت جدید در بیماری مزمن» را حل کرده باشند. پس ابتدا تمرین آن درس را انجام بدهید و بعد از تأیید تمرینتان ادامه‌ی این نوشته را مطالعه کنید.
برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید
