کلمات تخصصی در ارتباط با بیمار | از کتاب مردی به نام اوه

دکتر با صدایی تسکین‌دهنده صحبتش را شروع کرد: «اوه (Ove) یه مشکل قلبی داره …» و بعد مجموعه‌ای از اصطلاحات را ردیف می‌کند که هیچ انسانی از آن سر در نمی‌آورد مگر دست‌کم ده سالی پزشکی خوانده یا اعتیاد شدیدی به تماشای برخی از سریال‌های خاص تلویزیون داشته باشد.

پروانه طوری دکتر را نگاه می‌کند که در چشم‌هایش یک خط طولانی از علامت سؤال و علامت تعجب دیده می‌شود.

دکتر دوباره آه می‌کشد، مثل همه‌ی پزشک‌های عینکی جوانی که از مواجهه با آدم‌هایی که عرضه نداشته‌اند قبل از اینکه به بیمارستان بیایند به دانشکده پزشکی بروند، عصبانی می‌شوند.

دکتر به شکلی که انگار برای یک احمق توضیح می‌دهد می‌گوید: «قلبش زیادی از حد بزرگه¹.»

نگاه پروانه برای مدتی طولانی به دکتر خیره می‌ماند.

سپس با دقت به اوه که روی تخت دراز کشیده، نگاه می‌کند.

بعد دوباره به دکتر نگاه می‌کند.

انگار منتظر است دکتر دست‌هایش را از هم باز کند و انگشت‌هایش را مثل هنگام رقص تکان بدهد و داد بزند: «شوخی کردم!»

و وقتی دکتر این کار را نمی‌کند پروانه زیر خنده می‌زند.

اولش به یک سرفه شبیه است، بعد شبیه صدای کسی می‌شود که جلوی عطسه‌اش را گرفته، و در نهایت به قهقهه‌ای بلند و طولانی تبدیل می‌شود.

…

دکتر طوری است که انگار در تمام طول تحصیلش در هیچ سمیناری شرکت نکرده که روش رویارویی با چنین شرایطی را آموزش دهد. در نهایت با صدای بلند گلویش را صاف می‌کند و پایش را با حرکتی به زمین می‌زند تا موقعیتش را به آن دو یادآوری کند.

البته حرکتش چندان کارساز نیست، اما بعد از چند بار تکرار این کار، پروانه خودش را آن‌قدر جمع و جور می‌کند که بگوید: «قلب اوه بیش از حد بزرگه. دارم می‌میرم.»

اوه به اعتراض می‌گوید: «لعنتی. این منم که دارم می‌میرم».