پزشکی که گوشیِ پزشکی‌اش را بر عروسکِ دخترکی خردسال می‌گذارد، می‌کوشد جهانِ شگفت‌انگیز او را به رسمیت بشناسد.
حالتِ چهره‌اش به همان اندازه جدی و نگران است که انگار خودِ دخترک را معاینه می‌کند.
چنین دل سپردنی برای استفاده از دانشِ حرفه‌ای در جهانِ جادویِ کودکی، بار دیگر ما را به یاد چیزهایی می‌اندازد که فراموششان کرده‌ایم: سرزمین‌های پنهانی که ساکنانش موجوداتِ خیالی‌اند و نیازهایشان به همان اندازه واقعی به نظر می‌سد که نیازهایِ آدم‌های پیرامون‌مان.
شاید پزشکی که راکول نقاشی کرده، جدی گرفتنِ سلامتِ عروسک کودک را برای جلبِ اطمینان و اعتمادِ کودک انجام می‌دهد؛ اما این کار همدلانهٔ او نیز جلوه‌ای از بزرگی او است – او که نیازهایِ بیمارِ خود را در کمال آرامش می‌پذیرد (+).
نیل هریس | نورمن راکول: عکس‌هایی برای مردم آمریکا | ۱۹۹۹
نقاشی راکول با دنیای واقعی فاصلهٔ زیادی دارد. همین است که نگاه کردن به آن، برای ما دل‌نشین است و لبخند به همراه می‌آورد.
این یک تصویر عادی نیست؛ اما تصویری است که تمنای داشتنش را داریم.
و نقاشی راکول و کلاً راکول‌ها، در این مسیر قرار است همانند ستاره‌ی قطبی، جهت را به ما نشان بدهند.
آن‌ها کمک می‌کنند که راه را گم نکنیم. کمک می‌کنند که بتوانیم دوباره اهمیت بدهیم.
اهمیت دادنی که می‌توان آن را انجام نداد و از نظر «پزشکی» اتفاقی جدی نیفتد؛ اما می‌توان انجام داد و دلگرمی و حال خوش را زودتر به وجود آورد.
هم برای ما و هم برای بیمار. این یک جادهٔ یک‌طرفه نیست.
تجربهٔ شما
ظرافت‌های این‌چنین قطعاً فقط از جنس معاینهٔ عروسک نیست. شما در طول سال‌های تحصیل یا طبابت، چه کارهایی از این جنس انجام می‌دهید یا دیده‌اید که شبیه به کار راکول، از جنس اهمیت دادن به بیمار باشد؟
برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید
