ارتباط چشمی و سایر نشانه‌های غیرکلامی در گفتگو با بیمار

شناسایی نشانه‌ها (Cues Picking) در میان گفتگو کار راحتی نیست.

نشانه‌ها در میان نویز، از جنس سیگنال هستند.

آن‌ها به آن‌چه بیمار می‌گوید، اضافه کرده یا آن را تغییر می‌دهند یا بر قسمتی تأکید می‌کنند یا حتی بخشی از حرفش را نقض می‌کنند.

گاهی اوقات این نشانه‌ها به نفع این است بیمار نمی‌داند یا مردد است که به یک مشکل خاص اشاره بکند یا خیر.

در هر صورت مهم است که آن‌ها را بشناسیم و به آن‌ها توجه بکنیم. شناسایی‌شان بر مسیر گفتگو تأثیری شگرف دارد.

این نشانه‌ها ممکن است کلامی (verbal cues) یا غیرکلامی (non-verbal cues) باشند. 

ساده‌ترین حالت نشانه‌های کلامی وقتی است که بیمار مستقیماً به آن‌ها اشاره می‌کند. مثلاً می‌گوید «از این خیلی می‌ترسم که … ».

البته که همیشه به این راحتی نیست. باید واقعاً مشغول گوش دادن فعالانه باشیم که بتوانیم نشانه‌های ظریف‌تر را شناسایی بکنیم.

مخصوصاً وقتی این نشانه‌ها به نحوه گفتار ربط پیدا می‌کنند و اصطلاحاً para-verbal cues می‌شوند.

تجربه شما

در مورد برقراری ارتباط چشمی چه تجربه‌ای دارید؟ چه کارهایی در این مورد انجام می‌دهید؟

برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید