تاریخچه آسپیرین

روزی یک عدد آسپیرین بچه می‌خورم.

جمله‌ی فوق را بارها – به خصوص از افراد مسن – در درمانگاه و بیمارستان می‌شنویم و از آن‌ها اگر بپرسیم که چرا، می‌گویند که برای رقیق شدن خون می‌خورم.

اما این داروها، نخستین ورودشان به دنیای پزشکی به خاطر این خاصیت نبود.

داروهایی که به شکل کلی به آن‌ها، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (non-steroidal anti-inflammatory drugs) می‌گوییم و مخففش یعنی NSAIDs در طب بسیار رایج است.

این اسم در نگاه اول شاید چندان ملموس نباشد. اما پیامش واضح است: ما می‌توانیم داروهای ضد التهاب را به دو دسته‌ی کلی استروئیدی و غیر استروئیدی تقسیم کنیم.

دسته‌ی استروئیدی همان کورتیکواستروئیدها و شکل‌های صنعتی آن‌ها است که به کورتون معروف شده‌اند. این‌که کورتون چیست و داستان جذاب کشف کورتون را در نوشته‌ای جداگانه مفصل توضیح داده‌ایم.

البته که امروزه تعداد زیادی داروی ضد التهابی داریم که استروئیدی نیستند و ولی آن‌ها را NSAID نیز حساب نمی‌کنیم. مثلاً متوتروکسات، سولفاسالازین، ریتوکسی‌مب و … همگی ضد التهاب هستند و با مکانیسم‌های متفاوت. اما آن‌ها را دیگر NSAID حساب نمی‌کنیم با این‌که در اصل ضد التهاب غیر استروئیدی هستند.

احتمالاً به علت پیشینه و اهمیت و استفاده‌ی زیاد NSAID هایی که داشتیم، این نام بر آن‌ها به همین شکل باقی مانده و چنان ریشه دوانده که بعید است به زودی نیز حذف بشود.

در ادامه این نوشته، NSAIDها را بررسی می‌کنیم.

از آن‌جایی که حرف s کوچک در انتهای NSAIDs از s ِ جمع در انتهای drugs می‌آید، بسیار پیش می‌آید که در بیمارستان بشنویم که از NSAIDها چیزی نمی‌خورد؟ و کم پیش می‌آید که NSAIDs را بشنویم. شاید به این علت که تلفظ NSAID ها برای ما فارسی‌زبانان راحت‌تر است.

برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید