تشخیص در بیماری‌های روماتولوژی | رویکرد شاتگان یا اسنایپر

رشته‌ی روماتولوژی، سراسر چالش تشخیصی است و به جرأت می‌توان آن را از این حیث، جزء پرابهام‌ترین‌ها دانست.

تشخیص بیماری‌های روماتولوژی مسیری مستقیم نیست. خواندن و تسلط بر تکست‌بوک لازم است ولی کافی نیست و به تنهایی نمی‌تواند راهگشای تشخیص باشد. به چیزی فرای تکست‌بوک نیاز است؛ چیزی از جنس تجربه و استدلال بالینی.

هر تصمیم و درخواست هر آزمایش باید سبک سنگین و جوانب درخواست سنجیده شود. نمی‌شود به صورت بدون وجود شک کافی آن‌ها را درخواست کرد. روش شاتگان معمولاً در روماتولوژی چندان جواب نمی‌دهد. مثبت شدن این تست‌ها در کسی که علائمی از بیماری ندارد، عمدتاً مسیر را روشن که نمی‌کند، تیره‌تر نیز خواهد کرد.

برای همین در پیش نیاز این مجموعه درس، از شما خواستیم که درس‌های مدرسه پزشکی را که در مورد احتمالات و نسبت درست‌نمایی و استدلال بالینی هستند، به خوبی بخوانید:

نوشته‌های بالا به آشنایی مقدماتی با اصطلاحاتی که به صورت مکرر به آن‌ها اشاره می‌کنیم، کمک می‌کند.

تشخیص در روماتولوژی

حالا برای اینکه منظور ما را بهتر متوجه شوید، سناریوهای زیر را در نظر بگیرید:‌

کیس یک: دختری جوان با سابقه آرتریت روماتوئید در مادر، با شکایت از اینکه صبح‌ها حدود ۳۰ تا ۴۰ دقیقه طول می‌کشد تا بتواند از تخت بیرون بیاید، مراجعه کرده است. گاهی انگشتان دستش به حدی ورم می‌کند که نمی‌تواند به خوبی آن‌ها را جمع کند. مچ دست‌هایش هم درد می‌کند. برای تسکین درد روزانه ۲ بار ناپروکسن مصرف می‌کند.
کیس دوم: خانمی ۳۰ ساله که با شکایت از ضعف و بی‌حالی و اینکه دست و پایش درد دارد، مراجعه کرده است. می‌گوید همه‌جای بدنش درد می‌کند. صبح‌ها چند دقیقه‌ اولی که از خواب بیدار می‌شوم، کمی بدنم خشک است. در طول روز مشکل چندانی ندارم.

آیا در این دو سناریو، وجود یک بیماری روماتولوژیک به یک اندازه محتمل است؟ به هیچ عنوان.

کیس اول، سناریو شایعی است که افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه می‌کنند.

اما چقدر بیمار هستند که با شرح‌حالی مشابه با سناریو دوم و با تست‌های روماتولوژی کمی مثبت یا مشکوک، به کلینیک‌های روماتولوژی ارجاع داده می‌شوند؟