شاید از پررنگ‌ترین خاطره‌‌های تحصیلی هر دانشجوی پزشکی، مراسم روپوش سفید (White Coat Ceremony) باشد. مراسمی که معمولاً قبل از ورود رسمی به بیمارستان و شروع دوران بالینی برگزار می‌گردد. شاید چنان مراسم روپوش سفید جا افتاده باشد که دانستن قدمت حدود ۳۰ ساله، تعجب به همراه داشته باشد. این مراسم به شکل رسمی برای
روزی یک عدد آسپیرین بچه می‌خورم. جمله‌ی فوق را بارها – به خصوص از افراد مسن – در درمانگاه و بیمارستان می‌شنویم و از آن‌ها اگر بپرسیم که چرا، می‌گویند که برای رقیق شدن خون می‌خورم. اما این داروها، نخستین ورودشان به دنیای پزشکی به خاطر این خاصیت نبود. داروهایی که به شکل کلی به
بسیاری از موضوعاتی که امروزه برای ما بدیهی به نظر می‌رسند، زمانی در تاریکی مطلق بودند. تا این‌که فردی کنجکاو نوری به آن‌ها تابید و برای همگان مشخص‌شان کرد. با این حال برای بسیاری از این ایده‌ها، مرز واضحی میان «کشنده و احمقانه» بودن و «نجات‌بخش و نبوغ‌آمیز» بودن وجود نداشت. مرزی که تنها با
