مهارت ارتباط بالینی

نگاهی به پدرش روی تخت کرد. با پزشک از اتاق بیرون آمد. با ترس پرسید: – آقای دکتر. حال پدرم چطور است؟ – پدر شما را که خدا بیامرزد. پزشک این را گفت و رفت.  به نظر شما در موقعیت فوق، ارتباط با بیمار و همراهان او مؤثر بوده است؟ اصلاً شما موقعیت فوق را یک

شناسایی نشانه‌ها (Cues Picking) در میان گفتگو کار راحتی نیست. نشانه‌ها در میان نویز، از جنس سیگنال هستند. آن‌ها به آن‌چه بیمار می‌گوید، اضافه کرده یا آن را تغییر می‌دهند یا بر قسمتی تأکید می‌کنند یا حتی بخشی از حرفش را نقض می‌کنند. گاهی اوقات این نشانه‌ها به نفع این است بیمار نمی‌داند یا مردد

هیچ‌گاه به صحبت‌های ضبط‌شده‌ی‌ خود با یک بیمار گوش داده‌اید؟ فرض کنید صحبت ضبط‌شده‌ی خود با یک بیمار را در اختیار دارید. به نظرتان سؤال‌هایتان چگونه است؟ مثلاً می‌پرسید که دردتان شما را شب از خواب بیدار می‌کند یا می‌پرسید که دردتان چگونه است؟ سؤال اول یک سؤال بسته و سؤال دوم یک سؤال باز

همه ما تجربه‌ی ارتباط بالینی نامطلوب را داشته‌ایم. از این‌که اطلاعات لازم به دست نیامده تا این‌که پرخاشگری کلامی و حتی فیزیکی و دلخوری پیش آمده باشد. بی‌شک این‌گونه نیست که تمامی علت، به خاطر کمبود مهارتی ما باشد. اما همه‌ی شرایط که دست ما نیست. مثلاً یک اورژانس شلوغ و با کمبود امکانات را

از اورژانس زنگ زده‌اند که بیمار با کد سما – سکته مغزی اورژانسی – (کد ۷۲۴) آمده است. سریع به آن‌جا می‌روید. از دور که هوشیار به نظر می‌رسد و انگار وضع مناسبی دارد.  سلام. من … هنوز جمله شما تمام نشده که بیمار می‌گوید: اِ. ‎آره، خوبه، ولی اون شیشه‌ها دارن می‌رقصن توی آفتاب، می‌دونین. تشخیص را تا

هدف پزشکی می‌تواند موضوعی چند صد صفحه‌ای برای نوشتن باشد، اما عصاره‌اش را می‌توان در این جمله دید: «گاهی بهبودی کامل، اغلب تسکین دادن و همیشه آسودگی ایجاد کردن».  To cure sometimes, relieve often, comfort always. و در طول تاریخ علم، خوشبختانه سهم علاج و بهبودی کامل، در حال بیشتر شدن است. اما فراموش نکنیم