انتظار داریم که حرکت از بیمار به سمت بیماری، با شرح حال و معاینه فیزیکی شروع شده و از طریق استدلال بالینی به یک تشخیص پزشکی اولیه برسیم و سپس تست‌ها را برای تأیید یا رد تشخیص ارسال کنیم. هر چند که مسیرِ واقعیِ رسیدن به تشخیص، بسیاری از اوقات طبق انتظار ما پیش نمی‌رود
از جملاتی که هنگام تشخیص گذاشتن یا انتخاب دارو، بارها به دانشجوهای پزشکی گفته می‌شود، این است که «سیستمی فکر کنید». آن‌قدر این کلمه‌ی سیستم را شنیده‌ایم که شاید دانشجویی شرم داشته باشد که بپرسد سیستم چیست؟ سیستمی فکر کردن یعنی چه؟ تفکر سیستمی در پزشکی چگونه است؟ از طرفی، وقتی در لیست توانمندی‌های مرکزی
مریض دیدن با یک کتاب قطور به زیر بغل، تصویر ناآشنایی برای پزشکان قدیمی‌تر نیست. آن‌ها برای دورانِ دانشجویان و دستیارانِ کتاب به دست بودند. کتاب‌هایی که رد دستان خیس بر جلد و کاغذهای آن مشهود بود. دورانی که دستان و زور هر کسی توانایی حمل یک کتاب قطور به همه جا را داشت و
پزشکی – چه در دوره‌ی عمومی، چه تخصص و چه بعد از فارغ‌التحصیلی – به عنوان یکی از پر استرس‌ترین رشته‌ها شهرت دارد. از روز نخست دانشکده پزشکی، با حجم گسترده و تمام نشدنی از مطالبی که باید یاد بگیریم، مواجه می‌شویم؛ با امتحاناتی سخت و طاقت‌فرسا و در یک محیط رقابتی، آزموده می‌شویم؛ در
شما دانشجو هستید. خودتان باید دنبال یادگیری باشید. برای یک پزشک، یادگیری مادام‌العمر ضروری است. پزشک در تمام عمر خود باید در حال یادگیری باشد. این چند جمله یا مشابه‌های آن‌ها، بی‌شک به گوش دانشجویان آشناست. اما یادگیری (learning) دقیقاً چیست که از آن‌ها چنین انتظاری را داریم؟ طبق فرهنگ لغت انجمن روان‌شناسی آمریکا (APA)،
به نظر می‌آید بیشترین کاری که یک کلینیسین در دوران بالینی خود انجام می‌دهد، هم‌صحبتی با بیمار است. یک کلینیسین حدود ۱۶۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰۰ بار در طول زندگی کاری خود، با بیمارها مصاحبه انجام می‌دهد (+). بخواهیم این آمار را برای کشور خودمان بومی‌سازی کنیم، احتمالاً بیشتر نیز می‌شود. با وجود شلوغی مراکز دولتی، یک
بعید است که روزانه در بیمارستان عبارت استدلالِ بالینی به گوش یک دانشجو نخورد. حتی اگر آن را به شکل مستقیم نشنود، معادل‌های رسمی و غیررسمی آن مثل «این تشخیص به او نمی‌خورد» یا «به نظرم فلان است» را مرتباً می‌شنود. چه می‌شود که این عبارات را به کار می‌بریم؟ چطور به این نتایج می‌رسیم؟
