فکر می‌کنید چند تشخیص بلد هستید؟ پانصد؟ هزار؟ ده هزار؟ کسی هست که تمام ۱۷۰۰۰ دستهٔ تشخیصی را در ICD یازده بداند؟ یا تمام ۱۲۰۰۰۰ تشخیصی را که در آن ثبت شده؟ قطعاً نه. و باور کردنی نیست که حدود یک میلیون و ششصد هزار سناریوی بالینی در آن وجود دارد. ترسناک است؟ بله. اما
در پزشکی، نحوهٔ بازنمایی مسئله—یعنی چگونگی انتزاع و سازماندهی یافته‌های بالینی پیش از حل مسئله—نقشی کلیدی در موفقیت تشخیصی دارد. برخلاف مسائل ساده و مشخص، بیشتر مسائل پزشکی ماهیتی مبهم دارند و نیازمند توانمندی در معناسازی‌اند. پزشکان خبره با استفاده از توصیف‌گرهای معنایی شکایات بیمار را به شکلی دقیق و انتزاعی بازنمایی می‌کنند، تا بتوانند آن‌ها را به illness scripts مرتبط کنند. این بازنمایی مناسب، تفکر بالینی را هدفمندتر و تشخیص را دقیق‌تر می‌سازد و تفاوت مهمی میان پزشک خبره و مبتدی ایجاد می‌کند.
احتمالاً گربه‌های دانشکدهٔ پزشکی و بیمارستان‌ها نیز جملهٔ «این‌جا ۲+۲ برابر با چهار نمی‌شود» را حفظ هستند. به همین خاطر شاید تعجب کنید که می‌خواهیم همین جمله را توضیح بدهیم. شاید با خود بگویید: «چه چیز این جمله را قرار است توضیح بدهیم؟ معلوم است دیگر. این‌جا دنیای ریاضی نیست؛ دو به اضافه‌ی دو فقط
هاوس: من یک تشخیص‌دهنده (diagnostician) هستم. می‌فهمم مشکل مردم چه هست و حلش می‌کنم.ملودی: مگر همه‌ی دکترها همین کار را نمی‌کنند؟هاوس: چرا؛ ولی هیچ‌کدام مثل من نمی‌توانند برقصند! سریال تلویزیونی House M.D تشخیص (Diagnosis) فرایندی مرحله به مرحله است که از داده‌های ورودی (معمولاً تظاهرات بیمار از بیماری) شروع شده و به یک خروجی (تشخیص
آسان است که با داشتن اطلاعات بی‌‌نقص، یک تصمیم بی‌‌نقص گرفت؛ [اما] پزشکی از تو می‌‌خواهد که با وجود اطلاعات ناقص، تصمیم بی‌‌نقص بگیری. قوانین پزشکی؛ سیدارتا موکرجی آخرین فردی که تشخیصش برای شما و سایر اعضای کادر درمان – حداقل در روز نخست مشخص نبود – به خاطر بیاورید. در موردش چطور فکر کردید؟
درد، شایع‌ترین دلیلی است که یک نفر را به پیش پزشک می‌کشاند و در کنار تروما – که البته آن هم تقریباً همیشه درد می‌دهد – شایع‌ترین علت مراجعه به اورژانس نیز هست. و مثل همیشه، شایع‌ترین‌های پزشکی، سخت‌ترین قسمت‌های آن‌ها نیز هستند. رسیدن از یک شکایت یعنی درد به تشخیص صحیح، مسیری دشوار است.
فرض کنید که یک آقای جوان ۳۴ ساله را به بیمارستان آورده‌اند. سابقه‌ی بیماری خاصی ندارد. فقط قبلاً در یازده سالگی، آپاندکتومی شده است. اکنون چند روز است که تب دارد. صبح امروز به همسرش گفت که ادرارش تغییر رنگ ادرار داده و در نهایت اکنون خانواده‌اش به خاطر کاهش هشیاری و گیج شدن، او
امید به زندگی انسان‌ها افزایش یافته است و متعاقباً، شیوع بیماری‌های مزمن. در نتیجه افرادی که به ما مراجعه می‌کنند، مخصوصاً اگر مسن باشند، معمولاً یک یا بیشتر بیماری مزمن دارند و اکنون به خاطر شکایت یا علامت جدیدی، مراجعه کرده‌اند. در این‌جا، رویکرد تشخیصی و درمانی ما متفاوت خواهد شد. برخی از بیماری‌های مزمن،
در پزشکی و خصوصاً در تشخیص بیماری‌های روماتولوژی، بسیار در مورد معیارها (کرایتریا) می‌خوانیم و از آن‌ها استفاده می‌کنیم. بارها نیز در راندهای بالینی می‌شنویم که کرایتریای فلان بیماری چیست؟ هر گاه پرسش‌ها به سر برسند، همیشه این سؤال را می‌توان پرسید. سؤال محبوبی بین اتندهاست. در ادامه به مفهوم کرایتریا خواهیم پرداخت. کرایتریا (criteria)،
رشته‌ی روماتولوژی، سراسر چالش تشخیصی است و به جرأت می‌توان آن را از این حیث، جزء پرابهام‌ترین‌ها دانست. تشخیص بیماری‌های روماتولوژی مسیری مستقیم نیست. خواندن و تسلط بر تکست‌بوک لازم است ولی کافی نیست و به تنهایی نمی‌تواند راهگشای تشخیص باشد. به چیزی فرای تکست‌بوک نیاز است؛ چیزی از جنس تجربه و استدلال بالینی. هر
