از جملاتی که هنگام تشخیص گذاشتن یا انتخاب دارو، بارها به دانشجوهای پزشکی گفته می‌شود، این است که «سیستمی فکر کنید». آن‌قدر این کلمه‌ی سیستم را شنیده‌ایم که شاید دانشجویی شرم داشته باشد که بپرسد سیستم چیست؟ سیستمی فکر کردن یعنی چه؟ تفکر سیستمی در پزشکی چگونه است؟ از طرفی، وقتی در لیست توانمندی‌های مرکزی

مریض دیدن با یک کتاب قطور به زیر بغل، تصویر ناآشنایی برای پزشکان قدیمی‌تر نیست. آن‌ها برای دورانِ دانشجویان و دستیارانِ کتاب به دست بودند. کتاب‌هایی که رد دستان خیس بر جلد و کاغذهای آن مشهود بود. دورانی که دستان و زور هر کسی توانایی حمل یک کتاب قطور به همه جا را داشت و

پزشکی – چه در دوره‌ی عمومی، چه تخصص و چه بعد از فارغ‌التحصیلی – به عنوان یکی از پر‌ استرس‌ترین رشته‌ها شهرت دارد. از روز نخست دانشکده پزشکی، با حجم گسترده‌ و تمام نشدنی از مطالبی که باید یاد بگیریم، مواجه می‌شویم؛ با امتحاناتی سخت و طاقت‌فرسا و در یک محیط رقابتی، آزموده می‌شویم؛ در

شما دانشجو هستید. خودتان باید دنبال یادگیری باشید. برای یک پزشک، یادگیری مادام‌العمر ضروری است. پزشک در تمام عمر خود باید در حال یادگیری باشد. این چند جمله یا مشابه‌های آن‌ها، بی‌شک به گوش دانشجویان آشناست. اما یادگیری (learning) دقیقاً چیست که از آن‌ها چنین انتظاری را داریم؟ طبق فرهنگ لغت انجمن روان‌شناسی آمریکا (APA)،