اختلالات سدیم و آب، دو ویژگی خاص دارد. یکی اینکه بسیار شایع است و همین شیوع به تنهایی کافی است که اهمیت آن را گوشزد کند. دومی اینکه نیاز به یک درک جامع دارد و اگر بخواهیم به درستی اختلالاتش را درمان بکنیم، نمی‌شود با اطلاعات پراکنده و حفظ‌کرده و تکه‌تکه، پیش رفت. باید دانش
فرید جوان سالم ۲۵ ساله‌ای است که برای یک آزمایش داوطلب می‌شود. در این آزمایش به افراد – به ازای دریافت یک مبلغ مشخص – یک پپتید ناتریورتیک مصنوعی تزریق می‌شود. می‌خواهند یک ماده همانند ANP پیدا کنند. قبل از اینکه دارو به او تزریق شود، به وسیله تزریق دکستروز ۵ درصد، دیورز آب در
کمتر دو کلمه‌ای مثل «دهیدراسیون» و «هایپوولمی» در پزشکی هستند که با وجود تفاوت معنایی فاحشی که دارند، حتی توسط متخصصین و صاحب‌نظران نیز به میزان زیادی به جای هم استفاده بشوند. از آن‌جایی که بر اساس همین کلمات است که رویکرد تشخیصی و درمانی‌مان را پیش می‌گیریم، در برچسب زدن باید دقت مضاعف داشته
معادله ادلمن که ایزی ادلمن در سال ۱۹۵۸ به آن رسید، اساساً رویکرد تشخیصی و درمانی به دیس‌ناترمی (هایپوناترمی و هایپرناترمی) را برای ما مشخص می‌کند. هم‌چنین این فرمول‌هایی که اگر مثلاً یک لیتر هایپرتونیک سه درصد به کسی بدهیم، چقدر سدیم او تغییر می‌کند، از همین معادله ادلمن به دست آمده است. هر چند
بسیار کم‌لطفی خواهد بود که از تونیسیته و اهمیت سدیم در تونیسیته مایع خارج سلولی بگوییم و معادله ادلمن (Edelman equation) را توضیح ندهیم. معادله‌ای که بیش از نیم قرن از معرفی‌اش می‌گذرد. معادله‌ای که اساس درک اختلالات سدیم شد. سدیمی که اختلالات آن، شایع‌ترین اختلال الکترولیتی است. هجدهمین تلاشِ ایزیدور ساموئل ادلمن ایزیدور ساموئل
مسیری پرتلاطم و طولانی، از اولین سلول در اعماق آب‌ها تا به انسان طی شده است. برای اینکه سلول‌ها بتوانند کارشان را به درستی انجام دهند، باید در محیط مساعدی باشند. این محیط که فضای خارج سلولی (extra-cellular space) نام دارد، سلول‌ها را در بر گرفته و حاوی مایع خارج سلولی (extra-cellular fluid) است. سلول‌های
کل بدن را همانند یک ظرف بزرگ آب در نظر بگیریم. حالا با یک غشای مخصوص، این ظرف را به دو بخش تقسیم می‌کنیم. این غشا، به آب اجازه‌ی عبور داده؛ اما نسبت به سدیم و پتاسیم، در حالت معمول نفوذناپذیر است. سدیم و پتاسیم صرفاً می‌توانند از طریق پروتئین‌هایی مخصوص – معمولاً با صرف
احتمالاً یکی از دلایلی که زندگی در آب آغاز شد، محیط پایدارتر آن نسبت به خشکی است. در عمق آب‌ها، دما چندان تغییر نمی‌کند، غلظت مواد در محدوده‌ای باریک است و موادی که در آن حل شده‌اند، ترکیب مشخص دارند. میلیون‌ها سال گذشته و آن سلول اولیه، عادت خود را به نسل‌های بعد نیز منتقل
از نفرونی که نامش از ابر آمده و از کلیه‌ای که آن را به دوگانه‌ی خوب و بد ساده‌سازی می‌کردند، شروع کردیم و به پیچیده‌ترین مفاهیم همانند هایپراسمولال شدن مدولا رسیدیم که با وجود بیش از چند دهه تحقیق، هنوز نیز مکانیسمش دقیق معلوم نیست. رسیده‌ایم به ایستگاه آخر. وقتش است که با اتوبوس‌مان از
آن‌ها که در تاریخ علم چند نام دارند، قابل توجه هستند. معمولاً اهمیت‌شان را می‌رساند. در این نوشته، در مورد یکی از آن‌ها صحبت خواهیم کرد: هورمون ضد ادراری (هورمون آنتی دیورتیک) (anti-diuretic hormone or ADH) یا آرژنین وازوپرسین (arginine vasopressin or AVP) یا وازوپرسین انسانی یا آرژیپرسین (argipressin). تقریباً بیماری نیست که در خطر
