پزشکی که گوشیِ پزشکی‌اش را بر عروسکِ دخترکی خردسال می‌گذارد، می‌کوشد جهانِ شگفت‌انگیز او را به رسمیت بشناسد. حالتِ چهره‌اش به همان اندازه جدی و نگران است که انگار خودِ دخترک را معاینه می‌کند. چنین دل سپردنی برای استفاده از دانشِ حرفه‌ای در جهانِ جادویِ کودکی، بار دیگر ما را به یاد چیزهایی می‌اندازد که
به نظر می‌آید بیشترین کاری که یک کلینیسین در دوران بالینی خود انجام می‌دهد، هم‌صحبتی با بیمار است. یک کلینیسین حدود ۱۶۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰۰ بار در طول زندگی کاری خود، با بیمارها مصاحبه انجام می‌دهد (+). بخواهیم این آمار را برای کشور خودمان بومی‌سازی کنیم، احتمالاً بیشتر نیز می‌شود. با وجود شلوغی مراکز دولتی، یک
چهل و شش سال داشت و در این چهل و شش سال به یاد نداشت که چندان به پزشک مراجعه کرده باشد. اما چهل و شش روز اخیر بود که درد کمر امانش را بریده بود. کم غذا می‌خورد. نه این‌که بخواهد و نتواند؛ بلکه اشتها نداشت. لباس‌هایش در همین چهل و شش روز برایش
مریم تقریباً شش سال است به طور مستمر با درد شکم دست و پنجه نرم می‌کند. قریب به یک سال است که درد شدیدتر شده و فعالیت‌های معمول زندگی او را مختل کرده است. تعداد پزشکانی که او را ویزیت کرده‌اند از مجموع انگشتان دستش بیشتر شده است. بارها بررسی شده است و آزمایشات مختلفی
وارد اتاق بیمار جدید شد. می‌خواست شرح حال بگیرد و معاینه فیزیکی بکند. دقایقی بعد بیرون آمد. کنار من ایستاده بود و نوشته‌اش را تکمیل می‌کرد. نگاهم به قسمت معاینه فیزیکی افتاد: Normal S1 and S2 without murmur (صدای اول و دوم قلب طبیعی هستند و صدای اضافه ندارد). نه در جیب روپوش استتوسکوپ داشت،
