بعید است که روزانه در بیمارستان عبارت استدلالِ بالینی به گوش یک دانشجو نخورد. حتی اگر آن را به شکل مستقیم نشنود، معادل‌های رسمی و غیررسمی آن مثل «این تشخیص به او نمی‌خورد» یا «به نظرم فلان است» را مرتباً می‌شنود. چه می‌شود که این عبارات را به کار می‌بریم؟ چطور به این نتایج می‌رسیم؟
عمده‌ی پزشکان با تشخیص دادن سر و کار دارند. یک فرد، با مجموعه‌ای از علائم – که حتی نمی‌تواند آن‌ها را به درستی توصیف کند – مراجعه کرده و پزشک باید مشکل را تشخیص بدهد. تشخیص با مشخص هم‌خانواده است. اگر به ریشه diagnosis نگاه بکنیم، این ترجمه برایمان روشن‌تر می‌شود. واژه diagnosis از ریشه
در درس رویکرد تشخیصی در آمبولی ریه به طور مفصل به سختی‌ها و موانع موجود در راه تشخیص آمبولی ریه پرداختیم؛ از خطاهای شناختی پزشکان گرفته تا محدودیت‌های موجود در روش‌های تشخیصی آزمایشگاهی. بحث مدیریت و درمان آمبولی ریه ابعاد مختلفی دارد که باید به آن توجه کنیم. جزئیات فراوانی هم هست که همگی در
Emboli که جمع واژه‌ی embolus است، به معنی قسمتی از یک ماده است که مثلاً از یک لخته خون یا هر ماده‌ی دیگر، جدا شده و در جریان خون حرکت می‌کند. این تکه می‌تواند در عروق و مخصوصاً در محل دو شاخه شدن عروق کوچک گیر کرده و باعث انسداد شود. هر زمان که یک
پزشکان عاشق برچسب‌گذاری هستند. با توجه به میزان دانشی که در ذهن‌شان است، هر کدام تعدادی برچسب در ذهن دارند که دلشان می‌خواهد آن را به بیمار بچسبانند و فرد را در یک دسته‌ی بیماری مشخص قرار دهند: سیروز در زمینه‌ی هپاتیت بی، اختلال شخصیت پارانوئید، بهجت، پرتس، گلوکوم، سکته‌ی مغزی و فشار خون بالا.
فرض کنید فردی پنجاه ساله با درد قفسه‌ی سینه که به شکل حاد شروع شده، به اورژانس مراجعه کرده است. هیچ اطلاعات دیگری از او ندارید. احتمال این‌که دردش به خاطر پنومونی باشد، چقدر است؟ همین‌جا باید واژه‌ی احتمال (Probability) را تعریف کنیم. احتمال یعنی وقوع یک رویداد، چقدر قابل انتظار است؟ ما پیوسته در
سؤال‌های اولیه ۱) می‌خواهم واقعاً بیمار را ببینم یا صرفاً Survival Mode است؟ ۲) شرح حال و معاینه تکمیل است؟ خودم بیمار را دیده‌ام و اطلاعات را چک کرده‌ام یا شرح حال دیگران است؟ ۳) آیا در معاینه، آن‌چه مطمئن هستم و آن‌چه شک دارم را جدا کرده‌ام؟ ۴) لیست مشکلات (Problem List) بیمار چگونه است؟ آن
هر پزشکی، در دوران تحصیلش، حداقل در یکی از بیمارستان‌های اصلی شهر کار کرده است. بیمارستان‌هایی که از شهرها و روستاهای اطراف، بیمارانِ بدونِ تشخیص یا با درمان دشوار را به آن‌جا ارجاع می‌دهند. معمولاً در این بیمارستان‌ها، تعداد انگشت‌شماری پزشک وجود دارند که آن‌ها را بهترین می‌دانیم. برخی می‌گوییم که «نابغه»اند. دلمان می‌خواهد شبیه
از آن‌جایی که اعضای کادر درمان نیز بیمار می‌شوند، پیش می‌آید که بیمار با سمیولوژی آشنا باشد و از همان ابتدا با کلمات پزشکی شکایت خود را بگوید. اما عمده‌ی افراد با کلمات غیرپزشکی این کار را می‌کنند. مثلاً از این می‌گویند که وقتی نفس عمیق می‌کشند، در فلان قسمت قفسه سینه درد حس می‌کنند.
